საშინელი სამსჯავროს ხსენება

ქრისტიანები, ცათა სასუფეველის ქადაგების, თითქმის, პირველივე დღიდან მოყოლებული ვიდრე დღემდე მოელიან ქრისტეს მეორედ მოსვლის დღეს.
მოწამენი, მმარხველნი, მეუდაბნოენი, ქრისტეს მორწმუნენი - ერნი თუ ბერნი ამ დღისათვის ევედრებიან უფალს, რათა შეწაყალებულ იქმნენ.
მრავალი ლოცვა დაწერილა დღემდე და დაიწრება ალბათ მარად, მაგრამ მონანული ავაზაკის ჯვარზე ნათქვამი ლოცვა, ალბათ, ყველაზე მეტად განსაკუთრებულია, „მომიხსენე მე უფალო სასუფეველსა შენსა ოდეს მოხვიდე სუფევითა შენითა“... ანუ მომიხსენე მე უფალო, შენს ზეციურ სამეფოში როცა მოხვალ მეორედ მოსვლისას შენი მეფობით და დიდებითო...ამ ლოცვით იმავე დღეს სასუფევლის კარი გაეხსნა მონანულ ავაზაკს და კაცთაგან, პირველი შევიდა ცათა სასუფეველში.
დღეს მსოფლიო მართლმადიდებელი ეკლესიები აღნიშნავენ საშინელი სამსჯავროს ხსენებას ანუ უფლის მეორედ მოსვლის დღეს.
ჩვენ ვიცით, რომ პირველად მოსვლა უფლისა ჩვენისა იესუ ქრისტესი იყო სიმდაბლით, მან თავის თვისი დაიმდაბლა, იმისათვის რათა გამოეხსნა ადამიანი სიკვდილისა და ცოდვის ტყვეობისაგან, იგი ჩვენი გულისთვის მოკვდა წამებით და აღდგა დიდებით რათა დავებრუნებინეთ მამის წიაღში. პირველად მოსვლისას მან დათესა მაცხოვნებელი სიტყვა და საუკუნო სიცოცხლე ჩვენს სულებში, რომლის აღმოსაცენად და ნაყოფის გამოსაღებად ჩვენ უნდა ვიღვაწოთ ამ სოფელში. ხოლო მეორედ მოსვლისას იგი ამ ნაყოფის მოსაღებად მოვა.
იგი დადიოდა ამ ქვეყნად როგორც გლახაკი და ღარიბი, და არაფერი არ ებადა მას, არც სახლკარი, არც ფული, არც ოქრო და ვერცხლი... რათა ენახა ჩვენი თანაგრძნობა და თანაგანცდა, თუ როგორები ვიყავით ჩვენ სინამდვილეში... და აი სწორედ იმ დღეებიდან დაიწყო განყოფა ცხვრებისა თიკანთაგან, იმ დღეებიდან დაიწყო საშინელი სამსჯავროსათვის მზადება და დღემდე გრძელდება... ჩვენს სინამდვილეში ხდება გარჩევა კეთილისა და ბოროტისა...
მეორედ მოსვლის შესახებ ბევრი ითქვა და ითქმება კიდეც მომავალშიც ალბათ მავანთა და მავანთაგან. ჩვენ გვსმენია ალბათ უამრავი ვერსია ამ სამყაროს აღსრულების შესახებ და აღარ არის საჭირო მათი გამეორება.
ეკლესიური, მორწნუნე ქრისტიანისთვის სავსებით და სრულიად საკმარისია იცოდეს ქრისტეს სიტყვები წმ. სახარებიდან, ამ სამყაროს აღსასრულის შესახებ, რომელიც დღეს ჩვენ წავიკითხეთ: „ხოლო რაჟამს მოვიდეს ძე კაცისაი დიდებითა თვისითა, და ყოველნი ანგელოზნი მისნი მისთანა, მაშინ დაჯდეს საყდარსა დიდებისა თვისისათა. და შეკრბენ წინაშე მისსა ყოველნი ნათესავნი, და განარჩინეს იგინი ურთიერთას, ვითარცა იგი მწყემსმან რაი განარჩინის ცხოვარნი თიკანთაგან“ ... ამ მოვლენის უფრო ნათლად დასურათხატებისთვის ცოტათი ადრე ბრძანებს უფალი, რომ მზე დაბნელდება და მთვარე აღარ გამოსცემს თავის ნათელს, ვარსკვლავები ჩამოსცვივდებიან ციდან და შეიძვრებიან ციურნი ძალნი: „მაშინ გამოჩნდება ძე კაცისას ნიშანი ზეცაში და მაშინ მოჰყვება მოთქმას ყოველი ტომი ქვეყანისა, და იხილავენ ძე კაცისას - ცის ღრუბლებზე მომავალს დიადი ძალითა და დიდებით“. აქ „ძე კაცისას“ სახელით უფალი თავის თავს იხსენიებს, ხოლო „ძე კაცისას ნიშან“-ში წმ. მამები როგორც განმარტავენ იგულისხმება ჯვარი ქრისტესი, რომელიც ცაზე გამოჩნდება საშინელი სამსჯავროს წინ...
„და დაადგინნეს ცხოვარნი მარჯვენით მისსა და თიკანნი მარცხენით...“
ცხვარი როგორც იცით მორჩილების სიმბოლოდაა ნახსენები, ხოლო თიკანი ურჩობის სიმბოლოდ. ეს ის დღე იქნება როდესაც ფარდა აეხდება ყველაფერს, აქ გამოჩნდებიან ცხვრის ტყავში გახვეული მგლებიც და თიკნებიც. დღეს თუ ხორცი ფარავს ადამიანის სულს, მაშინ სული დაფარავს ადამიანის ხორცს და შესაბამისი გარეგნობა ექნება ადამიანსაც. ამ დღეს გადაიშლება წიგნები ჩვენი მოუნანიებელი და დაფარული ცოდვებით აღწერილი, რომლებიც აღსარების საიდუმლოში და სინანულში არ აღხოცილა... ასევე გადაიშლება ის წიგნები სადაც ჩვენს მიერ გაკეთებული სიკეთეებია აღწერილი... მინდა იცოდეთ, რომ როდესაც საუბარია ზეციურ და ირეალურ მოვლენებზე და ნახსენებია ამქვეყნიური საგნები და შესატყვისები, წმ. წერილში, ისეთები მაგალითად როგორებიცაა, წიგნები, ფრთები, ცეცხლის ტბები და ა.შ. უნდა ვიცოდეთ, რომ ეს არის მხოლოდ სიმბოლურად ნახსენები სიტყვები და შესატყვისები, რომლებიც გამოხატავენ რაიმე საგნის ან მოვლენის სულიერ შინაარსს.

„მაშინ ჰრქუას მეუფემან მარჯუენითთა მათ მისთა: მოვედით კურთხეულნო მამისა ჩემისანნო, და დაიმკვიდრეთ განმზადებული თქვენთვის სასუფეველი დასაბამითგან სოფლისაით, რამეთუ მშიოდა, და მეცით მე ჭამადი, მწყუროდა და მასუთ მე; უცხო ვიყავ და შემიწყნარეთ მე; შიშველ ვიყავ და შემმოსეთ მე; სნეულ ვიყავ და მომხედეთ მე; საპყრობილესა ვიყავ და მოხუედით ჩემდა.“ დავაკვირდეთ აბა, სად უნდა ვეძებოთ უფალი, სად უნდა მივეახლოთ ზეციურ მეუფეს? სრა-სასახლეში? მდიდრულ ნადიმზე? რაიმე გასართობ ადგილას? ან თუნდაც „ელიტარულ“ წრეებში ან და მათთან „ინტელექტუალურ“ დისპუტებში უნდა ვეძებოთ უფალი და მისი ჭეშმარიტება? როდესაც ამხელა ზეციური სიკეთის სამკალია ჩვენს ირგვლივ სამოღვაწეოდ... აი, ჩვენი მაცხოვნებელი საქმეებიც აქ არის, ძალიან შორს რომ არ წავიდეთ; მშიერთა დაპურება, მწყურვალეთა სმევა, გლახაკთა შეწყნარება, შიშველთა შემოსვა, სნეულთა მიხედვა, პატიმართა მონახულება... მოკლედ რომ ვთქვათ, სიკეთის კეთება დაუცადებლად...
„მაშინ მიუგონ მას მართალთა მათ და ჰრქუან: უფალო, ოდეს გიხილეთ შენ მშიერი და გამოგზარდეთ? ანუ წყურიელი და გასუთ შენ? ოდეს გიხილეთ შენ უცხოდ და შეგიწყნარეთ? ანუ შიშუელი და შეგმოსეთ შენ? ოდეს გიხილეთ შენ უძლური ანუ საპყრობილესა და მოვედით შენდა?“ ჰოი სანატრელო, სიმდაბლევ! რომელი თვისების მქონენიც საკუთარ კეთილ საქმეებს არაფრად აგდებენ, არაფრად რაცხავენ, რადგანაც ღვთის სიტყვის ერთგული მოწაფენი არიან, რომელიც ამბობს: „ ხოლო შენ რაჟამს ჰყოფდე ქველისსაქმესა, ნუ სცნობნ მარცხენაი შენი, რასა იქმოდის მარჯუენაი შენი. რაითა იყოს ქველისსაქმე შენი ფარულად და მამაი შენი რომელი ჰხედავს დაფარულთა, მოგაგოს შენ ცხადად.“
... „და მიუგოს მეუფემან მან და ჰრქუას მათ: ამენ გეტყვი თქვენ: რაოდენი უყავთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა ძმათა ჩემთასა, იგი მე მიყავთ“. ეს არის ხვედრი მართალთა, მოულოდნელი ზეციური სიხარული სასუფევლისა, წმინდანთა თანა მკვიდრობა და ანგელოზთა თანა გალობა...
ხოლო მარცხნივ მყოფთ მიუგებს: „წარვედით ჩემგან, წყეულნო, ცეცხლსა მას საუკუნესა, რომელი განმზადებულ არს ეშმაკისათვის და ანგელოზთა მისთათვის. რამეთუ მშიოდა და არა მეცით მე ჭამადი; მწყუროდა და არა მასუთ მე; უცხო ვიყავ და არა შემიწყნარეთ მე; შიშუელ ვიყავ და არა შემმოსეთ მე; უძლურ ვიყავ და საპყრობილესა და არა მოხვედით ჩემდა. მაშინ მიუგონ მათცა და ჰრქუან: უფალო ოდეს გიხილეთ შენ მშიერი ანუ წყურიელი, ანუ უცხოებასა, ანუ შიშულოებასა, ანუ უძლურებასა ანუ საპყრობილესა, და არა გმსახურეთ შენ?“ როგორც მართალნი სიმდაბლის გამო ვერ ცნობდნენ თავიანთ სათნოებებს, ასევე ცოდვილნიც ვერ იცნობენ თავიანთ უკეთურობებს სულიერი სიბრმავის გამო. სულიერი სიბრმავე არის საშიში სენი, რომელიც მეტნაკლებად ყველა ჩვენთაგანს სჭირს და რომელიც გამომდინარეობს ყველაზე მეტად ალბათ ამპარტავნებიდან, რადგანაც ამპარტავანს ჰგონია, რომ ყველაფერი იცის, ყველაფერს ხედავს, ყველაფერი ესმის, ყველაფერს მიწვდა... ჩვენ უნდა ვლოცულობდეთ რომ გვიხსნას უფალმა ამ სულიერი სენისაგან.
„მაშინ მიუგოს მან და ჰრქუას მათ: ამენ გეტყვი თქვენ, რაოდენი არა უყავთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა, მე არა მიყავთ. და წარვიდენ ესენი სატანჯველსა საუკუნესა, ხოლო მართალნი ცხოვრებასა საუკუნესა“. აი ეს არის საშინელი სამსჯავროს აღსასრულიც, საბოლოოდ განყოფა კეთილისა ბოროტისაგან.
აქედან გულისხმავჰყოთ ყველა ჩვენთაგანმა, როგორ უნდა ვიცხოვროთ ამ დღემდე, საშინელ სამსჯავრომდე და მზად ვიყოთ ყოველთვის უფალთან შესახვედრათ, რადგანაც არვიცით, როდის მოვა ეს დრო. „ვინაიდან როგორც წარღვნის წინა დღეებში ჭამდნენ და სვამდნენ, ცოლს ირთავდნენ და თხოვდებოდნენ იმ დღემდე ვიდრე ნოე კიდობანში შევიდოდა; და არ იცოდნენ ვიდრე წარღვნა მოვიდოდა და ყველას წაიღებდა - ასევე იქნება ძე კაცისას მოსვლისასაც“... ასე რომ ვიფხიზლოთ!
ქრისტემ გაგაძლიეროთ რწმენაში და შრომაში!!!