დღეს არის დიდმარხვის აღების წინა დღე, სამოთხიდან ადამის განდევნის ხსენება. უფალი ბრძანებს: „შევედით იწროჲსაგან ბჭისა, რამეთუ ვრცელ არს ბჭე და ფართო არს გზაჲ, რომელსა მიჰყავს წარსაწყმედელად, და მრავალნი ვლენან მას ზედა.“ „ვინაიდან ვიწროა ბჭე და ძნელია გზა, რომელსაც მივყავართ სიცოცხლისაკენ, და მცირედნი ჰპოვებენ მას.“ თქვენ ალბათ გსმენიათ ძველი ლათინური გამოთქმა „მემენტო მორი“ – „გახსოვდეს სიკვდილი“ , ეს ფრაზა ადრე ადამიანებს შეაგონებდა ამ ქვეყნის ამაოებას, რომ ყოველი ადამიანი წარმავალია. ჩვენ ქრისტიანები კი ვამბობთ, „გახსოვდეს სიცოცხლე“ , „გახსოვდეს ცხონება“... ჩვენც ვამბობთ, რომ ეს ცხოვრება ამაოა, მაგრამ ასევე ვამბობთ, რომ ის მზადებაა უფრო ნამდვილი სიცოცხლისათვის, მარადიული სიცოცხლისათვის, რომლის შესასვლელი კარი - ბჭე ვიწროა, და მხოლოდ მცირედნი ვლენან ამ გზაზე... რატომაა ვიწრო და ძნელი, ეს ბჭე და ეს გზა? იმიტომ რომ ეს გზა გადის საკუთარი თავის უარყოფაზე, გახსოვთ ალბათ მაცხოვრის სიტყვები: ... „რომელმან წარიწყმიდოს სული თვისი ჩემთვის, მან პოვოს იგი“ო, ანუ „რომელმან წარიწყმიდოს სული თვისი“ სიყვარულისთვის, უფლისათვის ან მოყვასისათვის მან ჰპოვოს იგი.... ამის პირველი მაგალითიც თვით ქრისტემ მოგვცა როდესაც ჩვენი გულისთვის ჯვარს ეცვა... აქედან გამომდინარე ვინაიდან ჩვენ ქრისტიანებად ვიწოდებით და ქრისტეს სისხლით ვარ გამოსყიდულნი, გვმართებს ზრუნვა ერთმანეთისთვის, გვმართებს სიყვარული ერთმანეთისა, რომელიც მოითხოვს ჩვენგან შრომასა და ღვაწლს - მსხვერპლის გაღებას... აი როგორია ჭეშმარიტი სიყვარული, შეგახსენებთ პავლე მოციქულის მიერ გამოთქმულ სიყვარულის ჰიმნს: ...„სიყვარული სულგრძელია და კეთილმოწყალე; სიყვარულს არ შურს, არ ქედმაღლობს, არ ზვაობს; არ უკეთურობს, არ ეძებს თავისას, არ მრისხანებს, არ იზრახავს ბოროტს; არ შეჰხარის უსამართლობას, არამედ ჭეშმარიტებით ხარობს; ყველაფერს იტანს, ყველაფერი სწამს, ყველაფრის იმედი აქვს, ყველაფერს ითმენს. . . როგორ ფიქრობთ ადვილია ყველაფრის მოთმენა? ან ყველაფრის ატანა...?
დიახ, სწორედ ასეთია ვიწრო ბჭით შესასვლელი გზაც, რომელზეც მცირედნი ვლენან. ამ გზაზე უნდა იდგეს ყოველი ქრისტიანი ვინც მარადიულ სიცოცხლეს ესწრაფვის...
დღეს ჩვენ სახარებაში მოვისმინეთ მაცხოვრის სიტყვები მიმტევებლობაზე: „უკუეთუ მიუტევნეთ თქუენ კაცთა შეცოდებანი მათნი, მოგიტევნეს თქუენცა მამამან თქუენმან ზეცათამან. ხოლო უკუეთუ არა მიუტევნეთ კაცთა შეცოდებანი მათნი, არცა მამამან თქუენმან მოგიტევნეს თქუენ შეცოდებანი თქუენნი“-ო, ესეიგი ჩვენი გადარჩენის საკითხი ჩვენს ხელშიც არის... ყოველთვის ადვილი არ არის მიტევება, ესეც ჩვენი პირადი „მე“-ს უარყოფით და დათრგუნვით ხდება, რაც ძალზე ძნელია, მაგრამ უმნიშვნელოვანესი. „მამაო ჩვენოს“ ლოცვაში, რომელიც თვით ქრისტემ გვასწავლა, ვითხოვთ ზეციური მამისგან - შენც ისევე მოგვიტევე ჩვენი შეცოდებანი, როგორც ჩვენ მივუტევებთ ჩვენს მომართ შემცოდეებსო, და თითქოს ამით ვპირდებით უფალს დარწმუნებით, რომ ჩვენ ყოველთვის შევუნდობთ ჩვენს შემცოდეებს ...
ასევე მინდა გითხრათ, რომ ვინც განიკითხავს მოყვასს, (თუ არ შეინანებს) ისიც ვერ გახდება მიტევების ღირსი მამაზეციერისგან, რადგანაც განკითხვისას ადამიანი შინაგანად არ პატიობს სხვას სისუსტეებსა თუ ცოდვებს.
შემდეგ კი შეგვაგონებს უფალი, თუ როგორ უნდა ვიმარხულოთ. არა თვალთმაქცივით... კი არ უნდა გავიძახოდეთ წამდაუწუმ ქვეყანაზე გინდა ხმამაღლა და გინდა გულში; მარხვაზე ვარ, შემხედეთ როგორი სულიერი ვარ! არამედ მართლაც, რომ უნდა დავიმარხოთ ანუ შევინახოთ საიდუმლოდ ჩვენს გულებში წმ. მარხვა, და უფალი რომელიც გულთამხილავია მოგვაგებს ზეციურ სიხარულს ამავე ქვეყნად. ეს უნდა იყოს ჩვენი შინაგანი საქმე, დაფარულად საკეთებელი... გარდა ამისა მარხვაში უნდა ვთესოთ სიკეთე, საქმით, სიტყვით, გულით, გონებით, რათა ცათა სასუფეველში, იქ დავაგროვოთ ჩვენი საუნჯე და არა აქ სადაც ყველაფერი განქარდება და ძონძად იქცევა...
დღეს ასევე ვდღესასწაულობთ ღვთის განგებით მირქმის-მიგებების დღესასწაულს, რადგანაც დიდმარხვის პირველ კვირას არ ეგების დღესასწაულის აღნიშვნა 15 თებერვლის მსახურება გადმოვიდა 14 თებერვალს.
დღეს, მართალი სვიმეონის სახით სიმბოლურად კაცობრიობის მართალთა და ღვთის მოშიშთა ნაწილმა მიირქვა უფალი... ვფიქრობ, საოცრად თბილი შეერთება გამოვიდა დღესასწაულებისა - მირქმისა და შენდობისა, ან თუ შეიძლება ასე ითქვას, მეტი სითბოს გამოსახატავად, მიხუტებისა და შენდობისა... დღეს ყოველ მართლმადიდებელ ქრისტიანს, უფალი შეუნდობს და იხუტებს... რადგანაც დღეს იხსნება ბჭენი სინანულისა... წმინდა დიდმარხვა...
მართლმადიდებელი ეკლესიის ტრადიციისა და სწავლებისამებრ, დღევანდელ დღეს ყოველი წევრი ეკლესიისა, განურჩევლად იერარქიული მდგომარეობისა, ერთმანეთისაგან შენდობასა და მიტევებას ვითხოვთ, რათა შეძლებისდაგვარად სუფთა სინდისით დავიწყოთ წმინდა დიდმარხვა... თავდაპირველად ჩვენც შენდობა ვითხოვოთ უფლისგან, რათა შეგვინდოს ყოველივე რაც ვსცოდეთ გასული წლის განმავლობაში და მთლიანად ჩვენი ცხოვრების მანძილზე... შენდობა ვთხოვოთ ჩვენს უწმინდესს და უნეტარესს სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქს ილია მეორესა და ჩვენს მეუფეს, ამერიკისა და კანადის ქართული სამრევლოების მმართველ მიტროპოლიტ დიმიტრის... მინდა გთხოვოთ, შენდობა, ასევე მეც, რომელიც უღირსი ვარ ვიდგე აქ წმ. ამბიონზე... მაგრამ ქრისტეს წყალობასა და მღვდლობას ვუჭირავვარ აქ, და ეს არის ჩემი იმედიც, რწმენაც და სიყვარულიც....ვცოდე ბევრჯერ, საქმით, სიტყვით, გონებით და გულისხმისყოფით და ყოველი ჩემი საცნობელით,. გთხოვთ შემინდოთ და მაპატიოთ ყოველივე... მე ვარ ყველაზე მეტად ცოდვილი... შემინდეთ!!!
