ქრისტესმიერ საყვარელნო!
თითქმის ორი წელია, რაც ჩვენი პატრიარქისა და მეუფე დიმიტრის ლოცვა-კურთხევით, თქვენთან ვიმყოფები... და რაც დრო გადის, ვეჩვევი აქაურობას, გეჩვევით თქვენ.... რაც დრო გადის მით უფრო შემოდის ჩემში, თქვენი ცხოვრება... თქვენი სიხარული, თქვენი ტკივილი, თქვენი ზრახვები... და მე მგონია, რომ თანაგანმცდელი ვარ თქვენი ცხოვრების, თანამგრძნობი ვარ თითოეული თქვენთაგანის...
ეს სიცოცხლე მართლაც, ერთი ამოსუნთქვაა, და ეს დრო კი, შემახსენებელია იმისა, რომ არსებობს უდროობაც ანუ მარადიულობა...
ღვთის თვალში ყველანი პატარა ბავშვებივით ვართ, ზოგი ურჩი, ზოგი მორჩილი, მაგრამ ის თავად ერთნაირად ყველას გვწყალობს... საკვირველია, როგორი თავისუფლება მოგვანიჭა ყოვლისშემოქმედმა და ყოვლისმპყრობელმა ...(!) თითქოს ჩვენს ფიქრებს საზღვარი არააქვს, თითქოს ყველაფერს წვდება ადამიანი და ალბათ ყველაფერსაც უნდა ხვდებოდეს...
... თითოეული თქვენთაგანი, თითო დიდი სამყაროა, მრავალსახოვანი, განუმეორებელი... და ყველა თქვენთაგანს სხვადასხვანაირი სიკაშკაშე აქვს ღვთის წინაშე, როცა სიკეთეს ჩადიხართ... როცა გიყვართ... როცა ვინმეზე ზრუნავთ... როცა ვინმეს პატიობთ... როცა ღვთის შექმნილს ეფერებით... და როცა ქმნით...
„სხვაა დიდება მზისა, სხვაა დიდება მთვარისა, სხვა - ვარსკვლავების; და თვით ვარსკვლავიც ვარსკვლავისაგან განსხვავდება დიდებით.“(კორ 1. 15. 41) სხვაა დიდება დედამიწისაც... და ყოველივე ეს ერთ წესრიგში ბრუნავს, ერთ რითმში სუნთქავს... ღმრთის განგებით...
ამ სამყაროში და მის მიღმაც ყოველგვარი კეთილხმოვანება, კეთილსურნელება და კეთილფერადოვნება უფალს, შემოქმედს ეკუთვნის,მის მიერაა ადამიანებში შთანერგილი ყოველი ნიჭი... და ალბათ არ იქნება სწორი, რომ ვიფიქროთ, მაგალითად მოცარტზე ის, რომ მას რაიმე სხვა ძალა აქმნევინებდა რექვიემს... ან მიქელანჯელოზე, ანდა სხვა ნებისმიერ მოკვდავზე, თუ კი ის რაიმე ღირებულს ქმნიდა ამ ქვეყნად, რომ მხოლოდ საკუთარი უნარით შესწევდა მას რაიმე სასიკეთოს კეთება კაცობრიობისათვის... პავლე მოციქული ამბობს, რომ ყოველი ნიჭი ზეგარდამო არს შთამომავალი ღვთისაგან...,რა თქმა უნდა ის უპირველეს ყოვლისა სულიერ სათნოებებს გულისხმობდა, მაგრამ ვფიქრობ, ჩვენ, შეგვიძლია ვიგულისხმოთ შემოქმედებითი სათნოებებიც... რომლებიც მიგვიძღვიან უფლის შეცნობისაკენ...
და სიტყვა რომ აღარ გამიგრძელდეს, ვიტყვი, რომ სხვაა ბრწყინვალება გენიოსის და სხვაა ბრწყინვალება ვთქვათ პატიოსანი დურგლის... ისინი იდუმალად ერთმანეთს მსახურებენ... და ღვთის წინაშე ხან ერთი კაშკაშებს ხან მეორე... და ეს ჰარმონიულობა ღმერთს ადიდებს და მის დიდებულებაზე მოგვითხრობს...
ამიტომ ჩვენ არასდროს არ უნდა გვშურდეს ერთმანთის, არასდროს... არ უნდა ვქედმაღლობდეთ ერთმანეთზე... რადგანაც თავმდაბლობით სიკეთის მოქმედი ღმერთს მსახურობს... და რადგან ნიჭი ყოველი ზეგარდამო არს შთამომავალი ღვთისაგან, ღვთის გარეშე სიკთეს ვერ ჩაიდენს ვერავინ... „რაჲსა ცუდად ვმაღლოჲთ ოდეს ყოველნი მოკვდავნი ვართ და მიწად მიქცევადნი?..“(გიორგი მთაწმინდელი)
ამიტომაც გაქვთ მთელ სამრევლოს ლოცვა-კურთხევა, რათა ილოცოთ სიყვარულის განსავრცობად და შურისა და ყოველგვარი სიავის აღმოსაფხვრელად ... „მოციქულთა შენთა სიყვარულის კავშირითა შემაერთებელო ქრისტე, შეგვაერთენ ჩვენ, ერთგულნი მონანი შენნი....სიყვარულისა ცეცხლითა აღანთე შენდამი გულნი ჩვენნი ქრისტე ღმერთო,...“ და ა. შ.
მე მინდა რომ ჩვენი ურთიერთობები ეკლესიაში არ დაემსგავსოს ერთმანეთისადმი მხოლოდდამხოლოდ ანგარიშის ჩაბარებას, ჩვენი სულიერობა სინქრონულად უნდა ეწყობოდეს შემოქმედის სიტყვას... ამქვეყნიურით მხოლოდ ცხოველი კმაყოფილდება და მადლობა ღმერთს რომ ჩვენში, ამქვეყნიურით დაუკმაყოფილებლობის გრძნობა დევს და რაღაც სიდიადეს ვეძებთ ყველანი... ეს იმიტომ რომ ყოველ ჩვენგანში, ქრისტესმიერ, მეფური სისხლი სჩქეფს...
დღეს არის დღესასწაული ღვთისმშობლის ხატისა „ყოველთა მწუხარეთა სიხარულად“ წოდებულისა. სან ფრანცისკოში არის ტაძარი ამ ხატის სახელობის, სადაც არის წმ. იოანე მაქსიმოვიჩის უხრწნელი ნეშტი დასვენებული...
დედა ღვთისმშობელი გვეწეოდეს ჩვენ და ყოველთა მწუხარეთაც და ყოველთა მოხარულთაც... ამინ!
იღუმენი იოანე კავსაძე
No comments:
Post a Comment