დღეს მეუფე დიდებისა შედის იერუსალიმში, „ოსანა ძესა დავითისასა, კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისათა...“ ასე უგალობს მას ერი მრავალი... ამას კი წინ უძღოდა, მაცხოვრის სტუმრობა ლაზარესთან ბეთანიაში. მაცხოვრის მიერ ლაზარეს აღდგინების შემდგომ ყველგან გავრცელდა ხმა ამ სასწაულებრივი მოვლენის შესახებ... იდიდა უფლის საქმენი იუდეაში და მის ხალხში... და აი, ლაზარესთან სერობისას, მარიამმა ლაზარეს დამ, აღვსილმა უდიდესი მადლიერების, სიყვარულისა და სიხარულის სულით, მოიღო ნელსაცხებელი ნარდისა და სცხო მაცხოვარს ფეხებზე... იმ დროს იუდეაში ნელსაცხებლის ცხება თავზე, სამოსზე ან ფეხზე იყო აუცილებელი წესი სტუმარპასპინძლობისა, და მარიამმა როცა დაინახა, რომ ეს წესი ჯერ კიდევ არ იყო შესრულებული, თავად იტვირთა ამ წესის შესრულება... დუმდა უფალი, და ეს ცხადჰყოფდა იმას, რომ სათნო-იყო უფლამა მარიამის შესაწირავი და ძღვენი, სათნოიყო უფალმა მარიამის დიდი სიყვარული...
და „თქუა ვინმე ერთმან მოწაფეთა მისთაგანმან, იუდა სიმონისმან ისკარიოტელმან, რომელსა ეგულებოდა მიცემაი მისი, რაისათვის ნელსაცხებელი ესე არა განისყიდა სამასის დრაჰკნის და მიეცა გლახაკთა?...“
ხედავთ? როგორია სათნოებას ამოფარებული აშკარა ბოროტება, ვითომ უფრო კარგი და კეთილი სურს... სინამდვილეში კი მას ენანება თავისი მოძღვრისათვის და უფლისათვის მარიამის შესაწირავიც კი, თითქოს გლახაკთა საზრუნავი ადარდებდა იუდას და თითქოს უფრო გონივრული გადაწყვეტილება მოიფიქრა, ვიდრე ეს იყო მარიამის გულუხვი და მადლიერების გრძნობით აღვსილი შესაწირავი უფლისადმი...
სამწუხაროდ ჩვენშიდაც იყვნენ ამდაგვარი დამოკიდებულებით მავანნი, რომელნიც ეკლესიების სიმრავლეს ჩიოდნენ და გვთავაზობდნენ სხვა კულტურულ-სპორტულ-გამაჯანსაღებელი შენობების აგებას ეკლესიების ნაცვლად... ეს ყოველივე კარგია, მაგრამ არაა უმთავრესი გაჭირვებისას... ან თუნდაც იმ დროს როცა არ გვიჭირს... რადგანაც სული მხოლოდ ეკლესიაში ცოცხლობს... ერის ხსნა მხოლოდ ეკლესიაშია... რა თქმა უნდა, სათნოა ღვთისათვის გლახაკებზე ზრუნვაც, მშიერთა დაპურებაც, მწყურვალთა სმევაც, შიშველთა შემოსვაც... მოწყალების გაღება, მაგრამ ეს არ უნდა ხდებოდეს ღვთის სიყვარულისა და თაყვანისცემის ხარჯზე, არანაირი სათნოება არ დგას უფლის სიყვარულსა და თაყვანისცემაზე მაღლა... რადგანაც დაწერილია: „შეიყვარო უფალი ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა. ესე არს დიდი და პირველი მცნებაი“ და შემდეგ უკვე „მსგავსი ამისი: შეიყვარო მოყვასი შენი ვითარცა თავი თვისი“... ე.ი. ყველაზე წინ უფალი და უფლისადმი სიყვარული და თაყვანისცემა უნდა იდგეს ჩვენს ცხოვრებაში, და ეს არ უნდა იყოს მეორეხარისხოვანი...
ჯერ ჯანმრთელობა, ბედნიერება და შემდეგ უფალი კი არა, არამედ პირიქით ჯერ უფალი და შემდეგ სხვა დანარჩენი, ამქვეყნიური სიკეთენი... ვინაიდან რა სარგებელი ექნება კაცს თუ კი ყოველივეს შეიძენს ამ ქვეყნიურს და უფალს დაკარგავს? რა სარგებელი იქნება ჩვენთვის თუ კი მარადიულ სიცოცხლეს გავცვლით წუთისოფლიურ კეთილდღეობაში...? ამისათვის უპირველესად უნდა ვეძიებდეთ სასუფეველსა ღვთისასა... და სხვა ყოველი შეგვეძინება ჩვენ...
ჩვენ ვიცით სახარებიდან, რომ უპირველესად ღვთის თაყვანისცემის ადგილი ჩვენს გულებში და სულებშია, მაგრამ ეს არ კმარა იმ სრულყოფილებისათვის, რომლისკენაც ჩვენ ვართ მოწოდებულნი... ასევე ვიცით, რომ ღვთის შემდეგ ადამიანსაც ეწოდება შემოქმედი და ეს შემოქმედობა ჩვენ ღვთის მსგავსად გვხდის... რაც გამოიხატება ჩვენს სიტყვაში, საქმეში და ფიქრში, რომელიც უზენაესის დიდებულებაზე მოგვითხრობს... „ცანი უთხრობენ დიდებასა ღმრთისასა და ქმნულსა ხელთა მისთასა მიუთხრობს სამყარო“... ამბობს წინასწარმეტყველი. ყველა ქმნილება მის შემოქმედზე მოგვითხრობს, მის შემოქმედს ადიდებს სხვადსხვა ბრწყინვალებით, სხვადსხვა გზით, სხვადახვა საზომით... ღვთის ქმნილების გვირგვინი - ადამიანი სიტყვით, საქმით და სულით ადიდებს უფალს და ეს მის შემოქმედებაშიც სჩანს: მუსიკაში, პოეზიაში, მხატვრობაში, ხუროთმოძღვრებაში და ა. შ. ყოველივე ფუჭი იყო, ამაო და მსწრაფლწარმავალი რაშიც ღვთის დიდება არ სჩანდა... რაშიც ჯვარსახოვანი მარადისობა არ სჩანდა...
ყველა მართლმორწმუნე ერები ეკლესიით და ეკლესიაში ადიდებენ უფალს, (ერებში არ ვგულისხმობ მხოლოდ ეთნიკურ წარმომავლობას) რადგანაც ეკლესიაა შესაკრებელი ყველა იმ ადამიანისა, ვინც უფლის ხატებასა და დიდებას ატარებს თავის თავში... და ამიტომაც სადიდებლად უფლისა და საცხოვნებელად სულთა ჩვენთათვის, ვხედავთ დღეს ჩვენ, სვეტიცხოველს, ალავერდს, სიონს, სამებას... რაც ასევე ჩვენი ერის დიდებაზეც მოგვითხრობს, ეს არის ჩვენი სიყვარულის ხილული გამოვლინება უფლისადმი... ესენი არიან ჩვენი ჭეშმარიტი პალმის რტოები და ბზები, საიდანაც უკვე თითქმის 17 საუკუნე მოისმის ხმატკბილი გალობა უფლისადმი „„ოსანა მაღალთა შინა, კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისათა...“...
და ისევ, მარიამის შესაწირავს დავუბრუნდეთ: სცხებდა რა მარიამი მაცხოვარს ფეხზე ნელსაცხებელს ხილულად გამოხატავდა მის შინაგან თაყვანისცემას, სიყვარულსა და მადლიერებას... ხოლო მაცხოვარი ამ დროს დუმდა... რადგანაც უხაროდა მას მარიამის მადლიერება და სიყვარული...
ძალაუნებურად მახსენდება, ჩემთვის ერთერთი ყველაზე ლამაზი ადგილი სახარებიდან, როდესაც მაცხოვარი მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ გამოეცხადა მოციქულებს და ჰკითხა პეტრეს 3ჯერ: „სვიმონ იონაისო გიყვარ-მეა უფროის ამათსა?, და მიუგებს პეტრე: „ჰე უფალო შენ უწყი რამეთუ მიყვარ შენ...“ და ეს განმეორდა სამჯერ....წმ. მამები სახარების ამ ადგილის განმარტებისას, ამბობენ, რომ ეს იყო პეტრეს სამჯერ უარყოფისა წილ, სამჯერ აღიარება ღვთისადმი სიყვარულისო... გარდა ამისა ეს ალბათ იყო ღვთის უდიდესი სიყვარულის გამოვლინება ადამიანთა მიმართაც და ამ შემთხვევაში პეტრეს მიმართ, და თითქოს უფალიც საჭიროებდა პეტრეს სიყვარულს, თითქოს კი არა, მართლაც, უფალიც საჭიროებდა პეტრეს სიყვარულს... სვიმონ იონაისო გიყვარ-მეა? ეკითხებოდა პეტრეს.... ეს იმიტომ რომ სრულყოფილ სიყვარულში არ კმარა, მხოლოდ ერთს რომ უყვარდეს, რადგან სიყვარული ურთიერთობაა ორისა, შენ როცა გიყვარს მასაც უნდა უყვარდე... და რა ბედნიერებაა, როდესაც უყვარხარ იმას ვინც შენ გიყვარს... სწორედ იმ დროსაც როდესაც მარიამი ფეხზე სცხებდა მაცხოვარს ნელსაცხებელს, უხაროდა მაცხოვარს რადგანაც დიდი იყო მარიამის სიყვარული მისდამი და უფლის სიყვარულიც მარიამისადმი...
გარდა ამისა ეს ქმედება მარიამისა წინასწარ მოასწავებდა მაცხოვრის დაფლვასაც, ახლოვდებოდა ჟამი უფლის ჯვარცმისა და ეს გარემოებანი თითქოს ამზადებდა ყველას იმ სინამდვილის აღსაქმელად, რომელიც შემდეგში უნდა ეხილათ მათ... უკვე პირს კრავდნენ მაცხოვრის ჯვარმცმელნიც უფლის მოსაკლავად, ამაზე წინ კი ლაზარეს მოკვლასაც აპირებდნენ, რათა ეთქვათ მერე, რომ არ აღუდგენია ქრისტეს ლაზარეო და ხალხი განეშორებინათ ქრისტეს რწმენისგან, რადგანაც ლაზარეს აღდგინებით მრავალი მოექცა ღვთისაკენ...
და აი დადგა იერუსალიმში დიდებით შესვლის დღეც, უამრავი ხალხი პალმის რტოებითა და სადიდებელი გალობებით მიეგებოდა მას: „ოსანა! კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისათა, მეუფე ისრაელისა“ ...
შემდეგ კი იოანე მახარებელი გადმოგვცემს წინასწარმეტყველის სიტყვებს რათა, თანაგანმცდელნი შევიქნათ მოციქულთა იმ დროინდელი განწყობისა, ყველას უხარია, მხირულებაა ხალხში, ხოლო მოციქულთა გულებში კი თითქოს ავის მომასწავებელი და შიშნარევი სიხარულია, რადგანაც მოსმენილი აქვთ მათ უკვე ჯვარცმის შესახებ სიტყვა უფლისა... ახლა კი სული ღვთისა ეუბნება და ანუგეშებს მათ: „ნუ გეშინინ, ასულო სიონისაო! აჰა ესერა მეუფე შენი მოვალს შენდა და ზე ზის იგი კიცუსა ვირისასა“ ... სიონის ასულში იგულისხმება ახალი აღთქმის ეკლესიაც, რომელსაც მარადის ანუგეშებს უფალი სულით „ნუ გეშინინ, ასულო სიონისაო...“
რადგან ჯვარცმა უფლისა აღდგომას მოასწავებს... ამინ!!!
No comments:
Post a Comment