ჩვენ როდესაც წმინდანთა და ღირსთა ცხოვრებებს ვეცნობით, არც თუ ისე იშვიათად, ვკითხულობთ ხოლმე მათი ცხოვრების აღწერილობებში თუ როგორ იქმნენ ისინი გამორჩეულები ღვთის მიერ დედის მუცლითგან, როგორი ბუნება გამოავლინეს ჩვილობისა თუ სიყრმის ასაკიდან, თუ როგორი მარხველნი, მშრომელნი და კეთილზნიანნი იყვნენ ისინი თავიდანვე. მაგრამ წმ. მარიამ მეგვიპტელის ცხოვრება, სრულიად საპირისპიროს გადმოგვცემს მის შესახებ. მისი ცხოვრება აღწერა წმ. მამამ ზოსიმე პალესტინელმა, რომელმაც იხილა იგი დიდმარხვისას, უდაბნოში მოსაგრეობისას.
მარიამი გახლდათ ეგვიპტიდან, ჯერ კიდევ მოზარდობიდან მან მიატოვა საკუთარი სახლი, მშობლები, და ალექსანდრიაში გაიქცა. ალექსანდრიაში იგი აღვირახსნილ ცხოვრებას მიეცა და 17 წელიწადი მრუშობასა და გარყვნილებაში ცხოვრობდა. როგორც იგი წმ. ზოსიმეს მოუთხრობდა, შემდეგში მთელ აზრს ცხოვრებისას და მიზანს მისას ამაში ხედავდა, ხორციელი გულისთქმის დაცხრობა ეგონა ადამიანის უმაღლესი დანიშნულება ამქვეყნად. იგი არამხოლოდ თავს ვნებდა, არამედ ცდილობდა სხვისთვისაც ევნო, უმანკონი და ღვთისმოსავნიც კი შეეცდინა, და აი, ერთხელ როდესაც მან გაიგო, რომ მომლოცვლნი მიემგზავრებოდნენ გემით იერუსალიმში ცხოველსმყოფელი ჯვრის ამაღლების დღესასწაულზე, გადაწყვიტა მათთან ერთად ისიც წასულიყო, არა როგორც მომლოცველი არამედ როგორც მაცდური მეძავი გემზე. „მიკვირს როგორ აიტანა მაშინ ზღვამ ამდენი გარყვნილება და მრუშება, როგორ არ განახვნა მიწამ პირი და ქვესკნელად როგორ არ ჩამაგდო ცოცხლად, მე, ღირსი ჯოჯოხეთისა, ვინაც ამდენი სული ვაცთუნე და დავღუპეო“ მოუთხრობდა იგი წმ. ზოსიმეს.
იერუსალიმში ჩასვლის შემდეგაც იგი განაგძობდა მრუშობით ცხოვრებას და აცდუნებდა მრავალ უმანკოთ. ჯვრის დღესასწაულის დადგომისას კი გადაწყვიტა წასულიყო ტაძარში, არა კეთილი განზრახვით, არამედ იმიტომ რომ ყველა მიდიოდა იქ... და აი ტაძრის ზღურბლს როდესაც მიუახლოვდა, უხილავმა ძალამ შეაკავა იგი და არ შეუშვა ტაძარში, ყველანი შედიოდნენ და მხოლოდ ის ვერ შედიოდა...
სწორედ, ეს იყო ღვთის ძალა სასჯელში შეფუთული წყალობა მასზე... რომელმაც აატირა იგი გულამოსკვნით... ამ დროს გადმოსწყდა მას ცრემლნი სინანულისანი, რომელიც დაუწყვეტელად სდიოდა სიცოცხლის ბოლომდე...
სინანულის ცრემლები განსხვავებულია ყველა ცრემლისაგან. ეს არის როდესაც სტირი მწარედ და თან გიხარია, ბედნიერი ხარ, რადგანაც ღვთის უსაზღვრო სიყვარული და ნუგეში იღვრება შენს გულში...
და წმ. მარიამმა იხილა ღვთისმშობლის ხატი რომელსაც ევედრა ცრემლით ესრედ: ჰოი, ქალწულო, დედუფალო, ვინაც შვი ხორცით ღმერთი - სიტყვა! ვუწყი, რომ ღირსი არა ვარ შენი წმიდა ხატების ხილვისაც კი, რამეთუ უფრო ის შემგავს მე, საძულველ გარყვნილს, უარყოფილ ვიქმნა შენი სიწმიდისაგან და საძაგელი ვიყო შენთვის, გარნა ვიცი ისიც, რომ იმისთვის იქმნა კიდეც ღმერთი კაცად, რომ სინანულად მოუწოდოს ცოდვილთ. შემეწიე მე, ყოვლადწმიდაო დედაო, რათა ნება მომეცეს ეკლესიაში შესვლისა. ნუ აღმიკრძალავ იმ წმიდა ძელის ხილვას, რომელზეც სხეულით ჯვარს ეცვა უფალი, ვინაც ჩემთვისაც, ცოდვილისათვის დაღვარა უმანკო სისხლი ცოდვათაგან ჩემი გამოხსნისათვის. უბრძანე, დედუფალო, მეც განმიღოს კარნი ჯვარის წმიდა თაყვანისცემისა. შენ იყავ ჩემდა შუამდგომელი და თავსმდები წინაშე შობილისა შენგანვე. და მე აღგითქვამ, რომ ამიერიდან არათუ აღარსოდეს არ შევიბილწავ თავს ხორციელი ბილწებით, არამედ როგორც კი ვიხილავ წმიდა ძელს შენი ძის ჯვარისა, უმალვე განვუდგები სოფელსა ამას და იქ წავალ, საითაც შენ მიბრძანებ - მხნე თავმსდები ჩემი“.
წმ. მარიამმა მთელი ცხოვრება უდაბნოში გაატარა სინანულსა და უმკაცრეს მარხვაში.
იგი ამ ცხოვრებაშივე დადგა ადამიანური სრულყოფილების უმაღლეს საფეხურზე, მიიცვალა სიწმინდით უდაბნოში, მას ევედრებიან, ვისაც ცოდვიანი ცხოვრების მიტოვება სურს და ასევე ხორცთა აღძვრისას.
დღევანდელი დღის აღნიშვნით წმ. ეკლესია ისევ შეგვაგონებს რომ უფალი წყალობს ცოდვილ მონანულს, რომ სიწმინდით ცხოვრება არის ჩვენი მოწოდება, რომ ცოდვებს უნდა განვეშოროთ...
წმ. მარიამის მაგალითით ჩვენ ვხედავთ თუ როგორ შეიძლება ამაღლდეს ადამიანი უმდაბლესი და უგარყვნილესი საფეხურიდან, უმაღლესსა და უწმინდეს საფეხურამდე. და ეს არ ხდება მხოლოდდამხოლოდ ღვთის მადლით აქ ადამიანური ღვაწლიც არის საჭირო, ადამიანური ძალაც არის საჭირო, რათა გამოხსნა და გადარჩენა ადამიანისავე ნებაყოფლობითაც იყოს... აქაც რამხელა ღირსებას ანიჭებს უფალი ადამიანს... არასდროს ართმევს თავისუფალი ნებისა და არჩევანის უფლებას....ამიტომაც ჩვენ ქრისტეანნი კი არ ვლოცულობთ მბრძანებელო ჩვენოო, ან უფროსო ჩვენოო, რადგანაც მბრძანებელი და უფროსი ყოველთვის უსიტყვოდ მოითხოვს ბრძანების შესრულებასა და მორჩილებას თავისი ქვეშევრდომებისგან, არამედ ვლოცულობთ, მამაო ჩვენო, რადგან მხოლოდ მამობრივი სიყვარული თანასწორობს ძეს.... მხოლოდ მამისაგან ეძლევა ძეს მამობის ღირსება....
ჩვენ ვახსენეთ თუ როგორ შეიძლება ამაღლდეს ადამიანი უმდაბლესი საფეხურიდან, უმაღლეს საფეხურამდე, მაგრამ სამწუხაროდ არსებობს პირიქითაც, როდესაც წესიერებიდან და პატიოსნებიდან, უწესობამდე და უზნეობამდე ეცემიან ადამიანები... ეს არის ყველაზე ცუდი და საშიში შემთხვევა... ღმერთმა დაიფაროს ყოველი მორწმუნე ამ ბოროტებისგან! ......
...........................
No comments:
Post a Comment